Մշո բարբառով առակը փոխադրել աշխարհաբար հայերենի՝ աղբյուր
Ուղտը ու գառները
Ձմեռ է, գառները մակաղել էին գոմում։
Դուռը զարկեցին։
— էն ո՞վ է, — ձայն տվին գառները։
— Ճամփորդ եմ, հեռու տեղից եմ գալիս, դուրսն էլ շատ ցուրտ է, հիվանդ եմ, մրսած եմ, մանավանդ որ մեկ ոտքս ցավում է, սառելուց չի շարժվում։ Ձեր մոր-հոր հոգու՝ համար դուռը բացեք, ոտքս տաքացնեմ։
Գառները խորհրդակցեցին։
— Բացե՞նք, թե’ չբացենք, բացենք, — ասացին,— խեղճ է, թող իր մեկ ոտքը երկարացնի ներս, տաքանա, մեզ ի՞նչ վնաս կլինի։ Դուռը բացվեց, ուղտը իր երկու ոտքը երկարացրեց ներս։
— Տեսա՞ք, ձագուկներ, ձեզ վնաս չեղավ, թողեք մյուս ոտքս էլ ներս մցնեմ, մեկ ոտքս վնաս չտվեց, երկուսն էլ չեն վնասի։
— Ճիշտ է ասում,— ասացին, — մեկ ոտքը վնաս չտվեց, երկուսն էլ չեն վնասի։
Ու դուռը կիասբացեցին, ուղտը մյուս ոտքը, գլուխը ու կես մարմինը ներս է մտցրեց, մեկ էլ տեսան ուղտը դուռն ու ծխնիները վրան կախ՝ ներս խցկվեց, գառներից մի քանիսին ոտքերի տակ ճխլեց, երբ նստեց, մի քանիսը տակը մնացին, մյուսները թողեցին փախան, գոմը մնաց ուղտին։
Դեվեն-ուղտ
Մղլած-մակաղած
Մըջ-մեջ
զդուռ-դուռ
Զարկին-զարկեցին
Յոտք-ոտք