Month: Июнь 2022

history of winemaking

erikmnacakanyan on

We can say that wine is the most ancient drink. They say that this drink was created 6 thousand years BC. e. They also say that the first wine was made in Georgia. Wine myths. The answer to the question of when the first wine appeared in the world can be found in the Bible. Noah was the first winemaker and this is clearly stated in the Old Testament. In the Middle East, they knew how to make wine not only from grapes, but also from pomegranates, dates and other fruits. In the Gospel, Jesus Christ turned water into wine, and the apostle Paul recommended drinking it with water from a stomach ailment. In biblical texts, there are both laudatory words about intoxicating drink and warnings about immoderate use.

History of wine — antique version

In the myths of ancient Greece there is a story about a shepherd who lost a sheep. He found her eating the shoots of an unknown vine with bunches of berries. The young man plucked the fruits and showed the find to the owner, who squeezed delicious juice out of the berries. Once a vessel with grape juice was forgotten to be removed from the sun, and it fermented. The man tried the drink and appreciated its beneficial properties — intoxicated juice dispersed melancholy and cheered no worse than good news. Thus began the Greek history of wine.

History of wine

Wine was prepared in Ancient Egypt (XXVIII-XXIII centuries). On the surviving bas-reliefs there are images of people picking grapes, and written evidence was found that the Egyptians knew and loved wine.

Winemaking in Greece was developed at the end of the third millennium BC. The Hellenes made grape wine and improved its taste by adding aromatic herbs, honey and nuts.

The ancient Romans took over the baton of winemaking from the Greeks, brought their craft to perfection and were the first to begin to age wine. There are written sources that mention century-old wine. The Roman Empire waged wars and brought winemaking traditions to conquered lands.

According to a widespread version, the emergence of winemaking is associated with the Transcaucasus. On the lands of modern Georgia and Armenia, the art of winemaking was developed already 4,000 years ago.

In European countries, traditions are relatively young, but even they are thousands of years old. Wine first appeared in France in the 7th century. BC e., then in Portugal — II century. BC. and in Germany — I century. n. e.

Grape wine in Russia began to be made only during the reign of Peter I — the emperor brought technology from Europe. In some regions, winemaking already existed, but the people in Russia preferred beer and brew.

Winemaking

erikmnacakanyan on

Winemaking or vinification is the production of wine, starting with the selection of the fruit, its fermentation into alcohol, and the bottling of the finished liquid. The history of wine-making stretches over millennia. The science of wine and winemaking is known as oenology. A winemaker may also be called a vintner. The growing of grapes is viticulture and there are many varieties of grapes.

Winemaking can be divided into two general categories: still wine production (without carbonation) and sparkling wine production (with carbonation – natural or injected). Red wine, white wine, and rosé are the other main categories. Although most wine is made from grapes, it may also be made from other plants. (See fruit wine.) Other similar light alcoholic drinks (as opposed to beer or spirits) include mead, made by fermenting honey and water, and kumis, made of fermented mare’s milk.

There are five basic stages to the wine making process which begins with harvesting or picking.[1] After the harvest, the grapes are taken into a winery and prepared for primary ferment. At this stage red wine making diverges from white wine making. Red wine is made from the must (pulp) of red or black grapes and fermentation occurs together with the grape skins, which give the wine its color. White wine is made by fermenting juice which is made by pressing crushed grapes to extract a juice; the skins are removed and play no further role. Occasionally white wine is made from red grapes; this is done by extracting their juice with minimal contact with the grapes’ skins. Rosé wines are either made from red grapes where the juice is allowed to stay in contact with the dark skins long enough to pick up a pinkish color (maceration or saignée), or (less commonly) by blending red wine with white wine. White and rosé wines extract little of the tannins contained in the skins.

To start primary fermentation yeast may be added to the must for red wine or may occur naturally as ambient yeast on the grapes or in the air. Yeast may be added to the juice for white wine. During this fermentation, which often takes between one and two weeks, the yeast converts most of the sugars in the grape juice into ethanol (alcohol) and carbon dioxide. The carbon dioxide is lost to the atmosphere.

After the primary fermentation of red grapes the free run wine is pumped off into tanks and the skins are pressed to extract the remaining juice and wine. The press wine is blended with the free run wine at the winemaker’s discretion. The wine is kept warm and the remaining sugars are converted into alcohol and carbon dioxide.

The next process in the making of red wine is malo-lactic conversion. This is a bacterial process which converts “crisp, green apple” malic acid to “soft, creamy” lactic acid softening the taste of the wine. Red wine is sometimes transferred to oak barrels to mature for a period of weeks or months; this practice imparts oak aromas and some tannin to the wine. The wine must be settled or clarified and adjustments made prior to bottling

The time from harvest to drinking can vary from a few months for Beaujolais nouveau wines to over twenty years for wine of good structure with high levels of acid, tannin or sugar. However, only about 10% of all red and 5% of white wine will taste better after five years than it will after just one year.[2] Depending on the quality of grape and the target wine style, some of these steps may be combined or omitted to achieve the particular goals of the winemaker. Many wines of comparable quality are produced using similar but distinctly different approaches to their production; quality is dictated by the attributes of the starting material and not necessarily the steps taken during vinification.

Variations on the above procedure exist. With sparkling wines such as Champagne and Methodé Champenoise (sparkling wine that is fermented in the style of champagne but is not from the Champagne region of France)[3] an additional, “secondary” fermentation takes place inside the bottle, dissolving trapped carbon dioxide in the wine and creating the characteristic bubbles. Additionally, bottles then spend 6 months on a riddling rack before being disgorged to remove any sediment that has accrued. [4] Other sparkling wines, such as prosecco, are fermented using force-carbonation- a faster process that involves using machinery to manually add CO2 and create bubbles.[5] Sweet wines or off-dry wines are made by arresting fermentation before all sugar has been converted into ethanol and allowing some residual sugar to remain. This can be done by chilling the wine and adding sulphur and other allowable additives to inhibit yeast activity or sterile filtering the wine to remove all yeast and bacteria. In the case of sweet wines, initial sugar concentrations are increased by harvesting late (late harvest wine), freezing the grapes to concentrate the sugar (ice wine), allowing or encouraging Botrytis cinerea fungus to dehydrate the grapes or allowing the grapes to raisin either on the vine or on racks or straw mats. Often in these high sugar wines, the fermentation stops naturally as the high concentration of sugar and rising concentration of ethanol retard the yeast activity. Similarly in fortified wines, such as port wine, high proof neutral grape spirit (brandy) is added to arrest the ferment and adjust the alcohol content when the desired sugar level has been reached. In other cases the winemaker may choose to hold back some of the sweet grape juice and add it to the wine after the fermentation is done, a technique known in Germany as süssreserve.

The process produces wastewater, pomace, and lees that require collection, treatment, and disposal or beneficial use.

Synthetic wines, engineered wines or fake wines, are a product that do not use grapes at all and start with water and ethanol and then adds acids, amino acids, sugars, and organic compounds.[6]

Main article: Harvest (wine)See also: Ripeness in viticultureA mechanical destemming machine in use at Chateau Montelena winery in Napa Valley

Harvest is the picking of the grapes and in many ways the first step in wine production. Grapes are either harvested mechanically or by hand. The decision to harvest grapes is typically made by the winemaker and informed by the level of sugar (called °Brix), acid (TA or Titratable Acidity as expressed by tartaric acid equivalents) and pH of the grapes. Other considerations include phenological ripeness, berry flavor, tannin development (seed color and taste). Overall disposition of the grapevine and weather forecasts are taken into account.

Համո Սահյան «Հայաստան ասելիս»

erikmnacakanyan on

Հայաստան ասելիս

Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,
Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,
Չգիտեմ ինչու է այդպես:
Հայաստան ասելիս շրթունքս ճաքում է,
Հայաստան ասելիս հասակս ծաղկում է,
Չգիտեմ ինչու է այդպես:
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են,
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են,
Չգիտեմ ինչու է այդպես:
Հայաստան ասելիս աշխարհը իմ տունն է,
Հայաստան ասելիս էլ մահը ո՞ւմ շունն է…
Կմնամ, կլինեմ այսպես:

Հակոբ Մնձուրի «Մեր կարմիր եզը»

erikmnacakanyan on

Իրիկունը մեր դրսի տունը նստեր կը ճաշեինք, պապս`

— Ակոբ, — ըսավ, — գիշերը երազս մեր կարմիր եզը տեսա լեռը, քովս եկավ, երեսները երեսիս քսեց, լզեց, չըլլա՞ թե գլխուն փորձանք մը գա, վաղ առտու մորդ հետ եզնոցը դարը ելիք գացեք, նայեցեք մեկ մը մեր եզնիքը:

— Հա՜, — ըսի, — երազն ալ բան է, երազին ալ կը հավատացվի՞, ամեն մարդ շատ տեսակ երազ կը տեսնե գիշերը, իրա՞վ կ՚ ելլեն: Երազի մը համար մինչև Ղարա Սըրթը` եզնոցը դարը, ելլենք երթանք:

Պապս ձայնը բարձրացուց.

— Ակոբ, հեչ անասունի վրա գութ չունիս, հեչ մալի, տավարի սեր, փափաք չունիս. կորսվեր են, գլորեր են, տեղ մը կոտրեր է, հիվանդցեր են` հոգդ չէ. ծո՛ մեր ապրուստը անոնցմե է, եզը որ չըլլա` արտը ո՞վ պիտի վարե, կալը ո՞վ պիտի կամնե. եզան վաստակն է, որ կ՚ ուտենք, կովն ու ոչխարը որ չըլլան, կաթը, մածունը ուրկե՞ պիտի գտնենք, չըսե՞ս:

Մայրս, որ նստեր էր թոռներուն, այսինքն տղոցս կարգը, կինս, որ ունկվրայով ներսի տունեն թանապուր բերավ, լռեցին:

Մամս` Տերտիրանց Աղջիկը, որ սեղանին վերի գլուխը պապուս քով նստեր էր, եղբորը` Տեր Պողոսին բնավորությունը ուներ, խիստ էր, երկրորդեց.

— Պապդ ի՞նչ կ՚ ըսե` մտիկ չընե՞ս, չելլե՞ս երթաս: Մորդ հետ գացեք, նայեցեք ու եկեք: Երազները կ՚ ելլեն: Տանը տղան դուն ես: Ո՞վ պիտի երթա: Ի՞նչ ընենք, հա՞րսը ղրկենք:

Ալ չըսի, թե եզնիքը նույն տեղերը չեն մնար, ամեն օր տեղ կը փոխեն, Համիեն, Քեշիշ Տյուզիեն մինչև Տոստալի տակը, Եփրատը, Ղարա Սըրթի լեռն է, Եզնոցը Դարն է, ութը, ինը գյուղի եզնիքը կ՚ արածին, մեր գյուղինները ո՞վ գիտե` ո՞ր կողմն են:

— Աղեկ, աղեկ, վաղը առտու կ՚ երթանք, — ըսի:

Առտուն մութին մորս հետ ճամբա ելանք: Այնքան կանուխ, որ գյուղին դեմի Սուրբ Եղիայի բլուրը դարձանք, Պանտրծակ կ՚ ըսենք, անկե վար Խաչքարի դարվարին իջանք, անկե անդին ճամբան կը շտկվի, ճերմակ ալյուրի փոշիի պես Պարանհողքը կա, դիմացը ժայռերեն հոսող աշխարհի ամենեն անուշ ջուրերեն` Մամասալի ջրվեժը, ավելի վար, մեր աջը, նորեն ժայռերուն տակեն բխող Աղիջրակը եկանք, մուսմութ էր: Հոնկե դարվեր ելանք, խորունկ ձորերուն վրա նայող երկու կապանները կան, անոնցմե ալ անցանք ու նորեն դարվար իջանք, այգիներուն գետը Ղարապուտախը, անոր վրայի կամուրջեն Անծեղկայի հանդը եկանք. ին-ճին չկար: Իսկ գետին ձայնը աշխարհքը բռներ էր: Նորեն դարվեր ելանք, բարձունքը, մեր աջը` շատ վարը Թեղը, Թեղին այգիներր, մյուս կողմը, մեր ձախը` գրչիկներու առուն, որ Քաջտանի քարերեն կուգա մինչև հոդ որ եկանք` լավ մը լուսցավ, առտու եղավ: Վարը, պաղլեղի գույն գետին ջուրերը, Սուլթան Մաղարային, Քարին, Պատերուն, Եղիակին այգիները հատ հատ տեսնվեցան: Եվ երբ Քարնետած եկանք, ուրկե վարեն նշան առնելով քար կը նետեն, ինկած տեղը սահելուն կամ մնալուն համեմատ` հղիները աղջի՞կ, թե մանչ պիտի ծնին` կը գիտցվի, արևը կարմրցուց Սուրբ Գեորգին ճերմակ մատուռը, Լուսաղբյուրը, բռինչները, Ղասոյին ու Մախսոյին հանդիպակաց փարախները: Ղասոյին տղաքը այծերուն հոտը կը քշեին լեռն ի վեր:

Լուր մը առնելու համար ձորեն մինչև փարախները ելանք: Ղընեն` Ղասոյին կնիկը, նստեր էր դուռը, աղբակույտերուն դիմացը, երկու հարսները` Զուլալն ու Կոհառը, քուրդերն ալ, մեզի պես, Գոհար անունը ունին, ներսեն դուրս եկան, չգիտենք` ըսին:

— Միայն` երկու շաբաթ եղավ` ձեր գեղին եզնիքը Բերդհովիտի ետևներն էին, ետքը ո՞ւր գացին` ո՞վ գիտե: Անգամ մըն ալ ձեր եզնոցը հովիվը` Իպոն, Պեկտաղի գացեր էր, եկավ նստավ, Ղասոյին հետ խոսեցան, — ըսին:

Հարսները քրդական գոտիով ու քունքե քունք պղնձե կարմիր դրամներ շարած ճակատներով, մորս հագած Շամու գինեգույն էնթերին ու կապույտ չուխա սալթան շոշափեցին, «ղըզ, նե կյուզել տըր» ըսին ու հիացան:

Ալ չկեցանք: Լեռան մյուս կողմը վեց տուննոց ղզլպաշի գյուղ մը կար, Խել — մը — կա կ՚ ըսեն, հոն չգացինք: Ի՞նչ լուր պիտի կրնայինք առնել, նորեն ձորը իջանք: Ու Կարմիր Կապաններու կարմիր ժայռերու մեջեն` Հասան Թանառ ելանք, Ղարայ Սըրթի կապարագույն մասը: Այս տեղերը մեր գյուղին փայտի դարն էր, վառելափայտին լեռը, Կաղնեստաններու մեջեն ու եզերքեն քալեցինք, որոնք բացաստաններով կ՚ ընդհատվեին ու նորեն կը շարունակվեին: Հեռավոր հորիզոններով աշխարհ մը կար մեր առջևը: Բինկյանը երևցավ Սոսեկի լեռներուն փեշը, ավելի ճիշտը` գոգը, կապտավուն մշուշի մը մեջ, դիմացը` գետին մյուս կողմը, գյուղին այգիներն էին:

Դեղնուկի լանջքերուն տակ Զիմառան տեսանք, պարտեզներու ի՜նչ հոծ կանաչությունով մը շրջանակված: Ու Եփրատի հովիտը, ու Արջուկին Խանը, ու Քերվան Եոռանի ճամբան, որ կը ձգուեր ու կը ձգուեր: Մարդ չկար, բայց վախ ալ չկար, ո՞վ պիտի համարձակեր ծուռ նայելու մեզի, մեր գյուղին լեռներն էին, մենք ու խաշնարած քուրդերը կային, որոնք ձմեռը իրենց հոտերով Ղարապուտախի ու Եփրատի քարայրները կը ձմեռեին, իսկ ամառը Ղարա Սըրթի այս արոտները կը բարձրանային:

Գագաթի մը վրա, որ երկնքին կը դպեր կարծես, միակ կին մը կայներ էր հոտի մը մեջտեղը, որոնք իր շուրջը կ՚ արածեին: Քրդուհի մըն էր: Մինչև իր քովը չելանք, վարեն պոռացի,

— Է՜յ…Կաճճե՜…

Կինը մեզի դարձավ:

— Մեր Պզտիկ Արմտանին եզնոցը տեղը գիտե՞ս… Մեր Պզտիկ Արմտանի՜ն… Մեր Պզտիկ Արմտանի՜ն… Մեր Պզտիկ Արմտանի՜ն… եզնոցը տե՜ղը… եզնոցը տե՜ղը… եզնոցը տե՜ղը… գիտե՞ս, գիտե՞ս — գիտե՞ս…

Յուրաքանչյուր մասը խոսքիս` երեքական անգամ կրկնեցի, ինչպես կ՚ ըսենք մենք` հեռուեն հեռու, լեռնե լեռ երբ խոսելու ըլլանք: Ձայնս Ղարա Սըրթը բռնեց:

— Ի՞նչ կ՚ ըսես, — պատասխանեց:

— Կ՚ըսե՜մ թե… կ՚ըսե՜մ թե… կ՚ըսե՜մ թե…— պոռացի ու նորեն, որքան ձայն ունեի, յուրաքանչյուր խոսքս երեքական անգամ կրկնեցի.

— Նըզանը՜մ — նըզա՜նըմ — նըզանը՜մ, — պատասխանեց։

— Չեմ գիտեր` ըսավ: Ալ ի՞նչ պիտի ընես:

Տոստալ հասանք, որ նույնպես Ղզըլպաշի գյուղ մըն էր: Հողե տուները այնքան ցած էին, որ` փողոցեն տանիք ելիր, եթե կ՚ ուզես: Այծերը արոտ ղրկեր էին, կիները բաց դուռներուն մեջ մածուն կը հարեին խնոցիներով: Բակերը, փողոցները, ամենուրեք այծի սպլտուր ու մեզ էին, արևին տաքութենեն աղբ կը հոտեր գիւղը: Մքայել քեռիիս տոսթերն էին տոստալցիները, շատ կուգային քեռիիս տունը, մայրս որ տեսան` խնոցիները հարելը կեցուցին, թափեցան վրան: Քիպարային ու Սալմանին կնիկները մեր թևերեն քաշեցին, որ իրենցը երթայինք, բայց մենք մերժեցինք, մեր եզնիքը տեսնել եկեր ենք` ըսինք: Մեր Մեծ գյուղին եզնոցը գիշերած ձորը մեզ ղրկեցին, անպատճառ Եփրատին ափերը պիտի ըլլան, — հարեցին, — հովիվներեն կը հասկնաք ձերիններուն տեղը:

Գտանք, ինչպես բացատրեցին` խորունկ ու ջուրով ձորի մը մյուս կողմը, գետահայաց արոտավայրի մը վրա ցրված, կ՚ արածեին: Բաղաշտաշի դիմացը եկած էինք, մեր դեմի ափն էին տուները: Հովիվները` Վահանն ու Դանիելն էին:

— Ետ դարձէք, ե՜տ, ե՜տ, ե՜տ, — պոռացին մեզի իրենց տեղեն, մեր հարցումներին պատասխանելով, — Իպոն` ձեր հովիվը, ձեր եզնիքը Ղարապուտախի մյուս ափը անցուց, մյուս ա՜փը… մյուս ա՜փը… մյուս ա՜փը, — Ղափլան Ղայասիեն Իննսունիննեն գետը իջեք, գետը… գե՜տը… գե՜տը, — Ամըրքարի դարվերներեն Ճերմակ Քարտա՜կ ելեք… Ճերմակ Քարտա՜կ — Ճերմակ Քարտա՜կ, Խորան աղբյուրին կամ Դեղջուրին երեսները պիտի ըլլան, Խորան աղբյուրի՜ն… Դեղջուրի՜ն… Խորան աղբյուրի՜ն… Դեղջուրի՜ն… – հասկցա՞ք… հասկցա՞ք… հասկցա՞ք…

Խորան աղբյուրեն տեսանք: Դեղջուրի ձորին երկու երեսները կ՚ արածեին: Հասանք ու մտանք իրենց մեջ: Հովիվը` Իպոն, չկար, աղջիկը Նըզառեն կար, որ Թեփթացի երկու աղջիկներու հետ բոլորվեր, նստեր քար կը խաղային. տղոցմեն կրտսերը` Ասսոն կար, որ Կախմխցոնց տղոցը հետ հովիվներուն լեռը խաղցած տեսակի չալուկ կը խաղային: Նըզառեն մեզ տեսավ ու վազեց, եկավ:

— Եզնիքը տեսնել եկանք, — ըսինք ու շրջեցանք, ամեն եզին քովեն անցնելով ու նայելով: Մեր երեք եզները տեսանք, նույնպես կնոջս Մարանցինները, Կորջայենցիները, Քեռոնցինները, որոնք խոտերը փրթցնելով ու ուտելով, կ՚ ընթանային: Լեռը ու գիշեր-ցերեկ երեք ամսվան բացօթյան ինչպե՜ս գեղեցկացուցեր էին զիրենք: Սևերը ավելի սևցեր, ճերմակները ավելի ճերմակցեր, գորշերը ավելի գորշացեր էին: Ամենուն կոտոշները կը փայլեին: Եզ մը կար, մանավանդ, նայեցանք ու նայեցանք, ու հիացանք: Արևեն կը շողային աչքերը, շուրթերը, ճակատը, թարթիչները, մազերը: Ի՜նչ հոյակապ էր, բարձր սրունքներով: Մազերուն գույնը մեր կարմիր եզինին կը մոտենար, բայց ասորինը կարմիր ալ չէր, կրակի, բոցի, արևի գույն մըն էր: Եվ հետո` մերինին երկու անգամն էր:

— Արո՞ւ եզն է, — հարցուցինք Նըզառեին:

Շրթները վերցուց:

— Աղջի, մարդու պես չխոսի՞ս, որո՞ւնն է, — հանդիմանեց մայրս:

— Ի՞նչ գիտնամ, Նանե հարսիկ, պապաս գիտե:

Մորս Նանե հարսիկ կը կանչեր:

Ասսոն ալ չէր գիտեր: Մեծ եղբայրը` Տիապը ըլլար, գիտեր, թե որունն է, ըսավ:

Բայց մեր կարմիր եզը չտեսանք, չկար: Նախապես չկասկածեցանք, որևէ կողմ մը կ՚ արածի` խորհեցանք, բայց ավելի վերջը, երբ երկու ձորերուն հետին անկյունները ժուռ եկանք ու փնտրեցինք, իրար անցանք: Չկար:

Առտուն պապաս համրեց` լման էին, — պնդեց Նըզառեն:

— Էներուն նայինք մեկ մըն ալ, — ըսավ մայրս, — չըլլա՞, թե լեռը մազերնուն գույնը փոխե ու չճանչնանք:

Որունին, որ եզուն նայեցանք, մեր տան էները չունեին:

Եզներու մեջ ամենագեղեցիկին, բարձրասրունքին, արևափայլ մազերովին մոտեցա: Չխրտչեցավ, թողուց:

Ու մեկեն չհավատացի, ապշեցա: Մեր էնե՜րն էին: Աջ ականջին տակը իմ նշաննե՜րս էին, իրարմե բաց, երեք հատ: Մեր ե՛զն էր: Այս ի՛նչ էր ըրեր լեռը, ի՜նչ արևաշող թարթիչներով, արևաշող ճակատով ու աչքերով եզան մը փոխեր, պայծառակերպեր էր: Ամենեն անվանի արձանագործը եզան մը արձանը շինելու ըլլար, այս աչքերս խտղող, այս արու գեղեցկությունը պիտի չկրնար տալ: Երազին մեջ պապուս երեսները լզածին պես` երեսներս լզեց:

Իրիկունը՝ մեր ընթրիքի ամենօրյա պահուն, ինչպես միշտ` լուսաչոք, երբ սեղան նստանք ճաշելու, մի առ մի պատմեցի:

Հունիսյան ճամբար Այգեգործական նախագիծ

erikmnacakanyan on

Իմ ամառային ճամբար սկսեցիմ ընկեր Նելլիի հետ մասնակցելով այգեգործություն նախագծին այս նախագծի շրջանակներում նախատեսել ենք աշխատենք տիկին Շողիկի ծաղկանոցում ինչպես նաև բույսեր մշակել քոլեջին հարակից բակերից մեկում գտնվող ծաղկանոցում այսօր աշխատեցինք տիկին Շողիկի ծաղկանոցում աշխատելու ժամանակ ինձ համար բացահայտեցիմ խնկածաղիկ (Душица) բույսը ինչպես նաև եզան լեզուն (Подорожник)։

Եզան լեզվի մասին տեղեկություն

ջղախոտազգիների ընտանիքին պատկանող միամյա, երկամյա, բազմամյա խոտաբույսերի, հազվադեպ՝ կիսաթփերի ցեղ։ Հայտնի է մոտ 260 (այլ տվյալներով 150) տեսակ[1]։

Բուժական նպատակներով օգտագործում են բույսի տերևները և սերմերը, երբեմն՝ նաև արմատը։ Ունի ընդհանուր հանգստացնող, ճնշումն իջեցնող, խորխաբեր, խորխը ջրիկացնող, վերքը լավացնող, մանրէասպան, հյուսվածքների ամբողջականությունը վերականգնող ազդեցություններ։ (Տեղեկություն վերցրել եմ Վիկիպեդիայից)

Խնկածաղիկի մասին տեղեկություն

մակերան, կատավան, մարեմ,Ճատե, խուլեղինջազգիների (շրթնածաղկավորներ) ընտանիքի բազմամյա խոտաբույսերի ցեղ։ Հայտնի է 5-7 (այլ տվյալներով՝ 8-9), Հայաստանում՝ 1 տեսակ՝ խնկածաղիկ սովորական։

Բուժման նպատակով հիմնականում օգտագործվում է բույսի վերգետնյա մասը, երբեմն նաև արմատը։ Բույսը հավաքում են ծաղկման սեզոնում՝ դանակով կամ մանգաղով կտրելով վերգետնյա մասը (գետնից 5–10 սմ բարձրության վրա)։ Չորացնում են տանիքում, լավ քամհարվող տեղում, թղթի վրա փռված բարակ շերտով կամ կախված վիճակում։ Չոր հումքը, որ կազմում է ելանյութի 23—25%–ը, տրորում են և վերածում փոշու, որը պահում են փակ տուփերի մեջ՝ 3 տարի ժամկետով։ Այն որպես դեղաբույս հայտնի է եղել դեռևս հին հռոմեացիներին, իսկ տարբեր երկրների ժողովրդական բժշկության մեջ կիրառվել է մաշկային զանազան հիվանդությունների՝ գորտնուկի, խոցի, քոսի, քաղցկեղի ժամանակ։ (Տեղեկություն վերցրել եմ Վիկիպեդիայից)